Een zo'n voorbeeld is NextFest. Toekomstvisie science specials
Blogger Boris doet verslag van Nextfest in New York, het toekomst spektakel van Wired. Hij kijkt zijn ogen uit.
'Zodra ik NextFest binnen loop, weet ik dat mij een onmogelijke taak was opgegeven.'
NextFest begon als een bescheiden incrowd event in San Francisco en is uitgegroeid tot een grote show over de toekomst waar tienduizenden bezoekers op af komen. En dan niet louter nerds zoals in Nrc.next werd omschreven, maar mannen, vrouwen, opa's, oma's en hele gezinnen, inclusief coolbox en linnen tassen voor het verzamelen van folders en promotional gifts.
Dit jaar vond NextFest plaats in het Javitz Center in New York. Dit congrescentrum ligt aan de rand van Manhattan en is een soort RAI maar dan tien keer zo groot en hoog. Bij binnenkomst is het eerste wat opvalt de enorme rij. Gelukkig heb ik een afspraak met Victor Friedberg, directeur van NextFest, en mag ik langs de rij meteen naar binnen lopen. Een erg serieuze security guard opent een enorme zwart gordijn en ik stap de wereld van NextFest binnen. And then it hits me...
Albert Hubo alias de Einstein robot.
Meteen na het gordijn word je geconfronteerd met de eerste maar niet de minste attracties van het festival. Er hangen een stuk of zes enorme grote witte ballen aan het plafond. De grootste zal drie meter in doorsnede zijn. Op die ballen word een draadstructuur geprojecteerd die je het gevoel geeft dat de ballen half doorzichtig zijn. Mensen staan met open mond te staren. Meteen daarnaast staan een tiental 3D-led-projectoren. Zwevend in de ruimte gaan lampjes aan en uit die 3D-vormen en -structuren tonen.
Daarnaast staat een soort laserpiano. Door je hand in de laserstraal te houden kun je een toon genereren. Beweeg je hand op en neer om de toonhoogte te wijzigen en gebruik twee handen om verschillende tonen te laten horen. Uit het plafond stroomt sterk gekoelde vochtige lucht waarop beelden geprojecteerd worden. Een vloeibaar projectiescherm bestaand uit mist. Ik staar naar alle installaties en realiseer me dat iets 'brights' zoeken op NextFest net zo iets is als iets Chinees gaan zoeken in China.
Rondlopend word je overladen met indrukken. Een robothand die een aardbei kan oppakken en handen geeft aan bezoekers. Een beeldscherm waarop je gezicht te zien is, maar dan opgebouwd uit kleine live-televisiebeelden. Een robot die zeer realistische gelaatsuitdrukkingen kan aannemen, glimlacht naar me terwijl ik langs loop. Ik glimlach automatisch terug en voel me betrapt.
Een robotgeisha die geduldig de menigte toespreekt en in eerste instantie niet te onderscheiden is van een echt mens. Daarnaast SpaceShip One, de eerste privéraket die naar de ruimte is gevlogen, en weer terug (zie ook Bright 02). Dan een arena waar robots tegen elkaar strijden. Auto's die op water in plaats van benzine rijden en een man met bionische armen en benen. Een man in een witte overall richt een soort lamp op de arm van een jonge vrouw. Op haar arm zijn opeens al haar aderen zichtbaar. We zien, letterlijk, het bloed door haar aderen stromen. Een jongen staat, met zijn armen wijd, voor een videoscherm en vliegt over een virtueel New York. Een digitale camera filmt hem en hij gebruik zijn armen om het vliegtuig te besturen. De dansende robot neem ik voor lief en het digitaal papier lijkt me volkomen logisch.
De toekomst bevalt me prima maar na een uur rondlopen heb ik het gevoel verdwaald te zijn in de tijd. In welk jaar leven we nou ook alweer? Wat is nu eigenlijk echt en wat nog fantasie? Door rond te lopen over de expositie verplaats je je moeiteloos door tijdzones, maar dat levert wel een soort hyperjetlag op. Nog even en ik dans met een robot terwijl ik rondvlieg door de ruimte en me voortbeweeg met mijn bionische lichaam. NextFest geeft je het gevoel dat de toekomst niet onzeker is maar binnen handbereik, tastbaar en maakbaar.
At NextFest, the future looks Bright.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten